Afkijken mag niet

Best een goede manier als het om onderwijs gaat. Herhalen wat je al eerder hebt gehoord. Iets opschrijven is voor mij ook een goede manier om iets nieuws te laten beklijven dus tot zover klopt het voor mij.

Maar afkijken mag dus niet.

Of misschien...? Toch wel ?

Zo leren we praten, lopen, samenwerken. Ja wat niet eigenlijk.

Zelf lees en hoor ik graag wat een ander me te vertellen heeft. Pik er uit wat voor mij klopt. Ik raak geïnspireerd door wat ik zie en hoor om me heen.

Toen ik kanker had, voelde ik me regelmatig alleen met gevoelens die ik nog niet kende. Die nieuw voor me waren. In die periode heb ik enorm veel gehad aan contact met vrouwen die ook kanker hadden gehad. Vond ik begrip voor die gevoelens. Herkenning en erkenning. Kon ik daarin ontspannen. En kon ik zien en vragen hoe zij de draad van het leven weer opgepakt hebben.

Wat wilde ik graag van ze horen dan? Wat ze nu anders doen dan voordat ze ziek werden. Hoe ze omgaan met de angst voor terugkeer van de kanker. Hoe zij beslissingen nemen over bijvoorbeeld behandelingen. Of misschien juist wel over ‘niet behandelen’. Beslissen over wel of niet opereren of over hersteloperaties laten doen. Welke hulp zij hebben ingeschakeld toen ze vast liepen.

Is dat ook afkijken? Is dat nadoen? Of is dat inspiratie?Ik hou het op het laatste. Het hielp mij om hun te zien stralen, bezig te zijn met het leven en niet met overleven.

Het gaf me ook richting en een doel. Ik wilde, net als zij, doorgeven wat ik geleerd heb van die tijd en die andere vrouwen. Oud worden wilde ik sowieso al maar hoe, dat werd steeds duidelijker. Hier wilde ik ‘werk’ van maken.

En nu loop ik op een pad waar ik het enorm naar mijn zin heb. Waarvan ik het gevoel heb dat het de goede kant op gaat. Ik coach vrouwen met of na kanker. Soms neem ik een zijpaadje om iets uit te proberen. Loop ik een omweg omdat ik even de goede richting kwijt ben of een obstakel tegenkom. Of neem ik even een pauze.

Maar als ik weer terug ben bij mezelf, en ik check dat best regelmatig, dan ben ik lekker onderweg.

Ik wandel bij het Buddyhuis van Antonius Ziekenhuis Leidsche Rijn graag met mensen die kanker hebben of hebben gehad. Zij inspireren me. Één van hun vertelde dat ze graag luistert naar anderen. Dat ze dan als het ware in een spiegel kijkt en zichzelf kan afvragen of dat wat ze van de ander hoort, voor haar ook zo is. En dat ze zichzelf daardoor beter leert kennen.

Zij verwoordde daarmee precies hoe het voor mij ook is. Ik luister, ik vraag én ik check meteen ook bij mezelf. Dubbele winst. Want wat voor de één helpt ( praten en gehoord worden) kan voor de ander helend zijn.

Soms krijg ik de vraag: ‘ Is dat niet zwaar, als je de verhalen hoort van anderen?’

Nee, dat is niet zwaar, dat is fijn! Dat is groei. Dat is teruggeven wat ik heb ontvangen. En dat maakt me gelukkig en houdt me in beweging.

Dus wat mij betreft: afkijken mag!