Oh, maar dat heb ik ook!

We lopen door het park, 4 vrouwen.  En we kennen elkaar nét, nog geen 10 minuten. En toch voelt het vertrouwd.
Ik begeleid de groep door het Maximapark maar de gesprekken gaan als vanzelf met en door elkaar. Ik weet de weg, zij hebben de verhalen. En ik luister.

Zij, laat ik haar Sandra noemen, kijkt me opgelucht aan en zegt: “dit is dus normaal! Maar dat is fijn om te weten!”

Ze is nu een paar maanden klaar met de behandelingen tegen borstkanker en het ging heel goed met haar. Tot een paar weken terug. Ze zakte weg in een mentale dip.

Door de rust, het niks meer moeten en hoeven maar ook doordat het zo warm was en ze fysiek even niet meer vooruit kwam, was haar drive weg. En kwamen de vragen. Hoe nu verder? Ben ik wel normaal? Hoe komt dit? Wat moet ik doen? Wat kan ik doen?

Ze besloot contact op te nemen met het Buddyhuis voor kankerpatiënten. Ze wist al wel dat het bestond maar had er nog geen ‘zin’ in. Die kanker, die was nu wel klaar.
Maar nu, met die dip, kriebelt het toch en besluit ze de stap te zetten en zich aan te melden bij het Buddyhuis én mee te gaan wandelen. Gewoon proberen en kijken of het iets voor haar is.

Het is een dappere stap en ze lijkt er goed aan te hebben gedaan. Haar tweede cappuccino na afloop van de wandeling is speciaal om te vieren dat het zo goed voelt hier en nu.

En daar word ik dan weer zo ontzettend blij van! Ze heeft, net als de andere vrouwen, een nieuwe stap gezet, vooruit. Niet om te negeren wat er was, maar om te kijken wat er nog te doen is. Ik vind haar krachtig, net als al die andere vrouwen die geraakt zijn door kanker en steun zoeken bij elkaar.

Dankbaar voor mijn werk🙏🏻🍀
Wil jij ook eens meelopen?
Neem dan contact op met het Buddyhuis.
(Binnenkort start er ook een nieuwe groep in Hilversum )