6MM

Het moment dat je hoort dat je niet zo gezond bent als je zelf denkt… In mijn geval was dat een paar maanden eerder, in december 2020. Toen werd borstkanker vastgesteld. Dat was een hele onwerkelijke gewaarwording. Borstkanker? Ik? Echt? Hoe dan?

Ik was zelf naar de huisarts gegaan. Omdat ik iets afwijkends zag. Iets kleins, waar ik misschien makkelijk nog lang mee door had kunnen lopen. Na een blik op mijn borst zei ze neutraal: “Ik zie wat je bedoelt.” En schreef meteen een verwijzing naar het ziekenhuis. Voor een foto. Voor de zekerheid. Dat was een donderdag en de dag daarop kon ik al terecht. Ondanks Corona. 

Ik had altijd tegen zo’n mammografie opgezien maar het viel mij erg mee. In de schemerige catacomben van het ziekenhuis kon ik mij eerst tussen twee platen laten persen. De verpleegkundige was jong en efficiënt. Daarna kon ik in een wachtkamer plaatsnemen op de uitslag die zou komen. Dezelfde verpleegkundige dook al snel weer op en gaf aan dat ze ook nog graag een echo wilde laten maken. “Dat doen we wel vaker hoor, niets bijzonders”. Ik appte naar mijn vriend dat het allemaal wat langer dan gedacht zou gaan duren. 

De echo zelf ging in rap tempo. De arts en verpleegkundige (alle twee vrouwen) gingen geroutineerd aan de slag en ik lag best lekker op die tafel. Maar ik vond toen al dat het kijken naar die gruizige zwart wit beelden op het scherm wat lang duurde. Op een gegeven moment vroeg ik maar: “Eh, zoiets komt toch wel vaker voor? Ik bedoel, het hoeft toch niet meteen borstkanker te zijn?” 

En het antwoord van deze arts was net zo professioneel neutraal als dat van mijn huisarts, want ze zei: “Dat zien we ook met enige regelmaat, ja.” (Gek waar je zoal op let, nietwaar?) 

De arts vertelde me dat ze meteen ook een punctie wilde doen. Voor de zekerheid. En ze begon met het inspuiten van de verdovingsvloeistof. Het werden de eerste twee puncties van meerdere, maar ik heb er niets van gevoeld. 

Mijn verpleegkundig specialist gaf me een week later ‘het slecht nieuws bericht’. En hoe bizar, maar waar: een paar dagen daarna heb ik haar een compliment gemaakt over hoe ze dat had gedaan. Ze reageerde alsof haar dat nog niet eerder was overkomen. 

Je schrikt je natuurlijk rot. Maar al snel voelde ik ook enorme opluchting. Omdat ik er op tijd bij was. Omdat ik naar mezelf heb geluisterd en naar de huisarts ben gegaan. Dat ik in actie ben gekomen. Dat ik niet gedaan heb alsof er niets aan de hand was.

Er volgde een maand van meer onderzoeken en scans. De MRI scan was mijn favoriet: de herrie van dat apparaat klinkt als een optreden van Rammstein 😉

Ik kreeg vrij snel te horen dat er geen uitzaaiingen waren. Nog meer opluchting.

De arts die me uitlegde dat ik geen chemo therapie nodig zou hebben kon ik wel omarmen. Maar ja, Corona, dus ik bleef netjes op afstand. 

Geen chemo omdat mijn tumor hormoon gevoelig is en een chemokuur in mijn geval minder dan 3% iets goeds zou opleveren.

Dan zijn er daarna nog steeds lastige beslissingen te nemen. En eerst heb je nog niet zo’n beeld van wat er voor opties en behandelingen zijn. In mijn geval heb ik best veel te kiezen en dat voelde soms bijna als shoppen. Naar de plastisch chirurg om naar implantaten te kijken? Check. Luisteren naar informatie over opvulling met eigen buikweefsel? Check. Dankzij mijn bescheiden buikje zou ik daarvoor in aanmerking kunnen komen…

Uiteindelijk kwam ik terug op de afdeling chirurgie om te horen wat het zou betekenen als ik zou kiezen voor een borstbesparende operatie. En dat wil ik uiteindelijk het liefst. Indien mogelijk.

Dan zou in mijn geval de tumor eerst kleiner moeten worden en dat zou kunnen met medicatie. 

Vandaar dat ik nu bezig ben met om de zoveel tijd een Lucrin injectie via de huisarts en dagelijks een tabletje Letrozol. Die combinatie heet anti-hormoon therapie. 

Een combi waar ik acuut van in de menopauze belande. Met opvliegers en nachtzweten en al.

Maar: na 3 maanden medicatie en een tweede MRI scan blijkt dat mijn tumor al 6mm is gekrompen. Dat lijkt weinig maar is bovengemiddeld goed heb ik me laten vertellen. Ik heb thuis slingers opgehangen om dat te vieren.

Dingen die ik (opnieuw) heb ontdekt na de diagnose, in willekeurige volgorde:

Ik ben niet de enige met borstkanker. Tegenwoordig krijgen 1 op de 7 vrouwen in Nederland te maken met deze ziekte. In mijn straat ben ik zelfs de derde dame met borstkanker. En er is niet bekend waar dat door komt. Ik hou het op een paar ondeugende celletjes die wat al te enthousiast aan het vermeerderen zijn geslagen…

Er bestaat een fantastische lotgenoten groep. Opgericht door ervaringsdeskundige Femke. Het Buddyhuis organiseert onder andere wandelingen en lotgenoten contact. Ik wandel nu bijna elke woensdagochtend mee in het het Maximapark onder leiding van wandelcoach Ada. Ada rocks! En de andere deelnemers ook. Wat een stel power vrouwen loopt daar rond.

Wandelen doet me goed. Ik heb mezelf een dagelijks doel opgelegd van tussen de 5000 en 10.000 stappen. Dat haal ik prima. Ik doe ook aan pre-operatief sporten bij de fysio. Ik ben fitter dan ooit!

Ja, er zijn bijwerkingen van de medicatie. Sommige zijn niet leuk. Maar ik ervaar het als uitstekend te doen en sta volledig achter deze medisch verantwoorde shared-decision. 

Mijn werkgever is geweldig omgegaan met mijn nieuws. En speciaal mijn leidinggevende is haar gewicht in goud waard. 

Er zijn opeens veel kundige en waardevolle vrouwen in mijn leven bijgekomen. Het St Antonius borstcentrum voelt als de juiste plek om deze behandelingen bij te krijgen. 

De kracht van openheid: zowel mijn vriend als ik hebben op het werk en in onze familie- en vriendenkring direct aangegeven wat er speelde. Ik wil er niet geheimzinnig over doen. Er blijken opeens zoveel meer mensen dan je misschien denkt ook te maken te hebben met (borst-)kanker.

Het woord ‘borst’ spreek ik relatief veel uit. Borst, borst, borst. Had ik een jaar geleden echt niet gedacht 😉

Mensen reageren soms anders dan je zou denken op mijn nieuws. Dat je aanloopt tegen je eigen verwachtingspatroon daarover. En daar ‘moet’ je dan wat mee. 

Het woord rollercoaster: zo ontzettend cliché. Bij de mammografie afdeling zijn ze er dol op. Maar zo waar. En dat is ook weer cliché. 

Je bent (altijd?) sterker dan je denkt. Ook een cliché 🙂

Slaapmiddel kan een zegen zijn. (Voor korte duur) Mijn verpleegkundig specialist vroeg in het begin: “Ben je een piekeraar?” en ik antwoordde daarop met een volmondig “Ja!” Toen kreeg ik voor het eerst van mijn leven een slaapmiddel voorgeschreven. 

Testen, uitslagen, scans, meer testen, behandelplannen, mogelijkheden en onmogelijkheden. Het onvermijdelijke besef dat er iets ingrijpends aan de hand is. Het is een proces. Sommige dagen zijn makkelijker dan andere.

Voor alle mensen met borsten: controleer jezelf regelmatig. Het zijn niet alleen de ‘bekende’ knobbeltjes waar je op moet letten. Die heb ik zelf bijvoorbeeld helemaal niet. De reden dat ik naar de huisarts ben gegaan komt door de briljante social-media campagne van Know your Lemons. Dus check die citroentjes en ga naar de huisarts bij twijfel. Het kan je leven redden. 

Ik ga ondertussen voor de volgende 6mm minder!